“Genç Kalem”in Karanlık Dili: Ömer Seyfettin'in Hikâyelerinde Kötülük

Özet

Ömer Seyfettin’in hikâyelerinde tekrar eden alt temalardan birisi “kötülük”tür. Balkan Savaşları’nın öncesi, sırası ve hemen sonrasında yazdığı hikâyelerde kötülük, Müslüman Türkleri hedef alan şiddet ve terörün doğal bir uzantısı olarak temsil bulur. Bu mezalim hikâyelerinde kötülük, yazarın milliyetçi tezine hizmet eden bir araçtır. Bununla birlikte, bu hikâyelerde bazen anlatıcı ile şiddetin failinin sesleri birbirine karışır. Anlatıcının kötülük ile ideolojik mesafesini koruyamadığı bu anlatım, kötülüğü bir araç olmaktan çıkararak hikâyenin tezini akamete uğratma pahasına insani bir deneyim olarak temsil bulur. Araca indirgenmeyen kötülük, Ömer Seyfettin’in çocukluk ve olgunlaşma hikâyelerinde de temsil bulur. Bu hikâyelerde asıl tema olan kötülük hikâye kişilerinin ahlaki ve toplumsal normları ihlal eden düşünce, tavır ve davranışlarının ardındaki saiktir. Hikâyenin ana teması olsun ya da olmasın, Ömer Seyfettin’in hikâyelerinde kötülük belli bir psikolojik gerçekçilikle yer alır. Bu makale, Ömer Seyfettin’in hikâyelerinde kötülüğün psikolojik iç tutarlılıkla temsiline ve metnin yapısına katkısına odaklanıyor.